In 2020 verscheen de herziene uitgave van The Artist’s Way van Julia Cameron. Het was gelijk een jubileumuitgave ter gelegenheid van vijfentwintig jaar The Artist’s Way. De Nederlandse editie had tevens een andere vertaler en een andere uitgever. Kortom, veel veranderingen.
Nieuwsgierig begon ik te lezen. Ik zag een voorwoord van een goede vriendin van Julia Cameron, een inleiding van Cameron zelf naar aanleiding van de jubileumuitgave en ik zag een uitgebreide toevoeging aan het eind van het boek met ‘Vragen & Antwoorden’ en een ‘Handleiding voor creatieve clusters’.
Ik begon te lezen in Week 1 en er gebeurde iets geks. Ik was verbaasd en raakte zelfs enigszins geïrriteerd. Al die keren dat ik het boek las, doorbladerde of ter hand had genomen ter voorbereiding op een training, was het me kennelijk niet opgevallen, maar nu ineens wel?
Wat was er aan de hand?
Julia Cameron benadrukt in week 1 (“Veiligheid”) dat de voornaamste behoefte als creatieve wezens steun is. En dat die helaas soms ver te zoeken is. De eerste paragraaf beschrijft ze dat ouders zelden artistieke neigingen van hun kinderen aanmoedigen, maar met waarschuwende adviezen komen. Dat ouders zelden reageren met: “Probeer het maar gewoon en kijk wat er gebeurt.” In de tweede paragraaf haalt ze een aantal clichés aan die bestaan over kunstenaars (“overspelig”, “celibatair”, “homo” of juist “heteroseksueel bolwerk”, “armlastig”, enz.).
Ik moest even met mijn ogen knipperen en opnieuw lezen. En mezelf afvragen: geldt dit anno 2020 nog steeds? Uit mijn eigen omgeving heb ik heel andere ervaringen.
Ik las opnieuw en ging verder in het hoofdstuk. Las de opdrachten en de creatieve affirmaties. En las week 2 (“Identiteit”) erachteraan.
Mijn irritatie begon langzaam weg te ebben. Want ik begreep wat Cameron doet. In week 1 wil ze heel duidelijk maken dat je moet beginnen met jezelf confronteren met al die negatieve overtuigingen, ook al zijn ze voor jou niet van toepassing, denk je. Toch moet je ze in de ogen kijken en diep bij jezelf zoeken wat jouw negatieve overtuigingen zijn. Een soul-search, zogezegd. En dat is nuttig en noodzakelijk voordat je verder kunt. Voordat je kunt starten met het herstellen van een gevoel van identiteit, week 2.
Omdat ik zelf al zo lang bezig ben met The Artist’s Way en ik heel veel mensen ken die hersteld zijn, blokkades opgeruimd hebben, artiest zijn of creatief zijn, struikelde ik over al die negatieve clichés. Maar als je zelf nog midden in het proces zit, of sterker nog, er nog aan moet beginnen zoals de meesten die het boek ter hand nemen of aan de training beginnen, zijn al die voorbeelden die Cameron geeft in week zo ontzettend herkenbaar, nuttig en in het gunstigste geval kwaad makend. Om vervolgens over te gaan naar herstel.
Wat een geweldige methode is The Artist’s Way toch!
-> Proefles
-> Trainingen
